MERT ATAL
Kırk yerimden kırk kere vuruldum. En çokta kırkıncı yerim, kahrolası insan yanım acıyor.
Hüznüm genzimi tahriş eden bir ağıdın sesi olmuş, kendini yakıp çoğaldıkça farkeder oldum.
Kursağımda yaşımın hoyratlığını ezen bu taşı madencinin birine satabilsem keşke diye ağladığım oldu çiy çiy.
Küçük rüzgarlarım vardı ilkin efil efil
Fırtınaların babalarına devşirilişine göz yumdum.
Boğuldum. Bu nehir ruhumu temizlediği kadar canımı aldı, acıdım.
Yaması delinmiş bir gök aynı yerden izole edilmemiş bir sevgisizlikle defalarca yaktı tenimi.
Kan kırmızıyı seven bir silahşör romantik bir katile uzattım boynumu, vuruldum.
Gövdem kafatasımı kemiren hüznümden nefret etti bir kere daha Iraklıkta gördüm.
En çokta ilhak edilen yanlarım ağrıyor şimdi
İçimden içeriye taşınan bu can çorak bir baharı yineliyor.
Başsız bir gövdeyim, gözsüz bir surat, soluğun kıyısında tıkanmış bir burun, duymaya hasret bir kulak.
Ne kadar öldürebilir ki bir insanı bir insan?
